สวัสดีครับวันนี้จามาพูดถึง #วิชาโบราณ ใช้สร้างตะกรุดสำหรับบรรจุหลัง #ปู่ฤาษี(ครูเสน่ห์) รุ่นปลีกวิเวก
#วิชาพระลักษณ์หน้าทอง
วิชาพระลักษณ์หน้าทอง เป็นวิชาแห่งเมตตามหานิยมที่มีอนุภาพสูงส่ง สืบเนื่องจากเรื่องราวในตำนานที่เลื่องลือของไทยเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ “รามเกียรติ์” ตำนานเล่าขานถึง “พระลักษณ์” บุรุษผู้เลอโฉม มีสง่าราศี ผิวพรรณผุดผ่องงามดั่งทองคำ จักไปแห่งหนใด เป็นที่นิยมชมชอบจากผู้พบเห็นยิ่งนัก คณาจารย์จึงได้นำเคล็ดนี้มาเป็น
วิชาทางเมตตามหานิยม สายวิชาพระลักษณ์หน้าทองเป็นสายวิชาที่ปกปิดกันมากเพราะเป็นที่หวงแหนของ
ครูบาอาจารย์สมัยโบราณ
ครูน้อย บ้านดอยคำ ท่านเคยเล่าถึงวิชาแห่งเมตตามหานิยมให้ฟังว่า
เมื่อครั้งที่ท่านฝึกวิชานี้ใหม่ ผู้ที่จะร่ำเรียนต้องดั้นด้นเดินทางเข้าไปยังป่าลึก เพื่อต้องการให้ผู้ฝึกเรียน “มีเมตตาอันสูงส่ง” เพราะเป็นส่วนสัมพันธ์กันกับเรื่อง “วิชาทางเมตตามหานิยม” ทั้งสิ้นโดยให้ผู้ฝึกเรียนเข้าป่าไปเผชิญอันตรายต่าง ๆ เช่น อยู่กินนอนกินในถ้ำเสือโคร่งใหญ่ , ทำตัวกลมกลืนกับเก้งกวางป่าหรืออยู่กินกับลิงน้อยใหญ่
ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม หากผู้ฝึกวิชาโดนสัตว์ทำร้าย ห้ามต่อสู้และห้ามโกรธอย่างเด็ดขาดและต้องแผ่เมตตาให้สัตว์เหล่านั้น จนสัตว์เหล่านั้นมองว่าเป็นผู้บำเพ็ญบุญ เมื่อฝึกวิชานี้จนชำนาญ มีจิตใจผุดผ่องปราศจากความโกรธทั้งปวงแล้ว จึงหัดท่องพระคาถาครูแห่งบทเมตตา ซึ่งครูน้อย บ้านดอยคำ ท่านใช้คาถาบทนี้เวลาพบกับสัตว์ร้าย
หากสัตว์ร้ายนั้น เมื่อเข้ามาเผชิญหน้าแล้วหลีกทางให้ผู้ฝึกเรียนอย่างง่ายดาย ถือเป็นอันใช้ได้ พระคาถานี้มีอยู่ว่า
“เตเตมัสสะ จิตตะ จิตตัง มหาจิตตะ เอหิชัยยะ เอหิ พันธัง พะหูชะนา เตเตสวาหะ วิกรึงจิตตะคะเรตุง”
ขั้นตอนการฝึกต่อไป ครูบาอาจารย์ท่านจะสอนวิชามหานิยมโดยให้บริกรรมคาถาในดงเหล่าสัตว์ที่สมาธิสั้น เช่น ลิง ค่าง ชะนี เป็นต้น ส่วนใหญ่ให้กระทำในดงป่ากล้วย ด้วยคาถานี้ “นะวิเศษ โมเมตตา พุทธครวญหา
ด้วยจิตอาทร ธาให้ออดอ้อน ถอนมนต์มิได้ ยะรำไห้นำมาหากู เอหิสรรพธาเอหิ” ท่องจนกว่าลิงทั้งหลายจะปีนป่ายนำกล้วยทั้งหวีมาวางไว้ตรงหน้าของผู้ฝึกเรียนจนหมดทั้งป่า มีเคล็ดวิเศษที่ว่า “ลิงเหล่านั้นต้องไม่หยิบกล้วยที่นำมาให้ไปกินแม้แต่นิดเดียว” ท่านว่าเป็นอันสำเร็จวิชาโดยแท้จริง
ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ คือ หัวใจหลักสำคัญแห่งวิชาเมตตามหานิยม เมื่อสำเร็จวิชาแล้วครูบาอาจารย์ท่านจะสอนวิชาย่อยต่าง ๆ เช่น วิชาพระลักษณ์หน้าทอง และวิชานะอ่อนใจรัก ซึ่งเคล็ดวิชานี้จะมีมนต์เสน่ห์ยาแฝดเข้ามาเกี่ยวพันด้วย ครูน้อย บ้านดอยคำ ท่านสำเร็จและเป็นเอกในวิชานี้ด้วย
จากตำราเก่ากล่าวไว้ว่า “ก่อนที่จักทำวิชา ให้อยู่เยี่ยงอินทร์ กินเยี่ยงพรหม ทั้งไตรมาสเสียก่อน” มิให้ออกไปไหนโดยเด็ดขาด การอยู่เยี่ยงอินทร์ อธิบายดังนี้ คือ การบำเพ็ญเพียรตามอิริยาบถต่าง ๆ มิใช่จะทำสมาธิเพียงอย่างเดียว แต่ว่าทำให้ฝึกวิชาอาคมต่าง ๆ ไปด้วย และกินเยี่ยงพรหม ก็คือ “เว้นจากสิ่งขบขัน” ตลอดไตรมาส........กุ๊กศิษย์ครูน้อย