.........................................
ย้อนกลับไปเมื่อปี(2552)ที่ผ่านมา ในขณะนั้นผมยังทำงานประจำเป็นลูกจ้าบริษัทฯแห่งหนึ่ง ผมมีภารกิจที่จะต้องไปตรวจการทำงานของลูกน้อยที่จังหวัดระยอง ผมจึงได้เดินทางจากบ้านไปจังหวัดระยองโดยขับรถส่วนตัวไปตามเส้นทางระยองสายเก่า(จากฉะเชิงเทรา-ปลวกแดง-ระยอง) ซึ่งเส้นทางนี้จะเป็นเส้นที่มีรถวิ่งสวน(ถนนเลนเดียว)
.........................................
ตอนออกจากบ้านก็ไม่ได้มีเหตุการณ์ผิดปกติแต่อย่างใดพอเดินทางมาเกือบจะถึงที่หมาย(ประมาณ20กม.)คือออฟฟิตย่อยที่จังหวัดระยอง ตรงนั้นเป็นทางโค้ง ผมขับรถมาด้วยความเร็ว60กม/ชม(โดยประมาณ) ตรงนั้นจะเป็นทางโค้ง(ซ้าย) ตรงกลางโค้งฝั่งตรงข้ามจะเป็นซอยเล็กๆซึ่งเป็นทางเข้าออกของผู้ที่อาศัยอยู่ในซอยนั้นและหน้าปากซอยจะเป็นบริษัทฯแห่งหนึ่ง(จำชื่อไม่ได้) และร้านอาหารตามสั่ง
.........................................
ในขณะที่ผมกำลังขับมาด้วยความสบายใจอยู่นั้น ก็มีรถแทนเลอร์เลี้ยวออกมาด้วยความเร็วระดับหนึ่งจากซอยฝั่งตรงข้ามหางจากรถผมประมาณ50-60เมตร จากระยะที่กระชั้นชิดทำให้ผมเห็นว่าคนที่ขับรถแทนเลอร์นั้นหันมองไปทางด้านขาวมือของเขาและไม่ได้หันมาด้านซ้ายซึ่งเป็นฝั่งที่ผมกำลังวิ่งมา ทุกท่านคงนึกภาพออกนะครับเวลาที่รถทั้งใหญ่ทั้งยาวเลี้ยวจะเกิดอะไรขึ้น
.........................................
นั้นก็คือจะใช้พื้นที่ในการเลี้ยวกว้างมากทำให้เลี้ยวออกมากินเลนที่ผมวิ่งมาจนเต็มเลน ซึ่งผมก็ใช้สัญชาติญาณในการขับรถทันที คือเบรคครับแต่ระยะมันน้อยมากเกินกว่าที่รถจะหยุดได้ผมจึงตัดสินใจหักซ้ายลงไหล่ทาง(คิดว่าน่าจะรอด)เพราะถ้าไม่หักหลบมีหวังผมคงได้ไปนอนอยู่ใต้คานหน้าของรถแทนเลอร์แน่ๆเพราะกันชนรถแทนเลอร์ก็สูงเท่าฝากระโปรงรถผมแล้ว เมื่อผมหักพวงมาลัยหลบรถแทนเลอร์เพื่อจะวิ่งในไหล่ทางที่คิดว่าเป็นทางรอดสุดทางก็ต้องตกใจ
.........................................
สุดขีด............โอยแม่เจ้านี่มันไหล่ทางหรือเหว!
.........................................
สิ่งที่ผมเห็นก็คือความลึกของพื้นล่าง จากพื้นถนนที่ผมขับมาลึกลงไปประมาณ2-3เมตรเห็นจะได้(ตอนขับมาก็ไม่ได้สังเกตว่าถนนนั้นไหล่ทางแคบมากและเป็นพื้นที่ชันและลึกเนื่องจากตอนสร้างถนนเขาจะขุดดินด้านข้างขึ้นมาถมเพื่อสร้างถนน) พอเห็นแบบนี้ทำไงล่ะ สัญชาติญาณมาอีกแล้วครับพี่น้องคือห้ามหักพวงมาลัยกลับเด็จขาดทำได้อย่างเดียวคือ ประคองพวงมาลัยไว้เท่านั้น แต่คราวนี้ไม่รอดครับเพราะทั้งลึกทั้งชันพอล้อด้านซ้ายของรถทั้ง
.........................................
2ล้อลงไหล่ทางรถก็ตะแคงและพลิกทันทีครับ พลิกอยู่ประมาณ1-2รอบเห็นจะได้ ตั้งแต่เห็นรถแทนเลอร์เลี้ยวออกมาจนเหตุการณ์สงบเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาที ถึงจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีและผ่านมาหลายปีก็ตามผมก็ยังจำรายละเอียดได้อย่างชัดเจน เมื่อเหตุการณ์สงบลงรถที่ผมขับมาก็ก็อยู่ในสภาพหงายท้องเอาล้อชี้ฟ้า
.........................................
อาการผมตอนนั้นคือมึนๆครับ พอตั้งสติได้ก็ปลดเข้มขัดนิรภัยแล้วคลานออกมาจากทางช่องหน้าต่างฝั่งคนขับ เมื่อออกมาข้างนอกสิ่งที่ผมมองหาสิ่งแรกคือรถแทนเลอร์คนนั้นอยู่ไหน แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากทางด้านบนถนนว่า”เป็นอะไรไหม มีใครบาดเจ็บไหม” ผมจึงกันไปมองทางเสียที่ได้ยิน ก็เห็นป้าคนหนึ่งกำลังชะโงกหน้าลงมามองผม ผมจึงตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรครับป้า ผมมาแค่คนเดียว” จากนั้นป้าก็บอกว่า “ขึ้นมาพักที่ร้านของป้าก่อนเดี๋ยวกู้ภัยก็มา” ในขณะที่ผมกำลังจะตอบป้าก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากด้านหลังของผม เสียงนั้นก็คือเสียงเครื่องยนต์รถที่ผมขับมานั่นเอง ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะว่ารถที่ผมใช่นั้นเป็นรถที่ใช้GAS ผมจึงรีบมุดเข้าไปเพื่อดับเครื่องเพราะกลังว่ามันจะระเบิด(เหมือนในหนังที่เวลารถค่ำจะระเบิด)
.........................................
จากนั้นผมก็ตะเกียกตะกายขึ้นไปบนถนน เมื่อผมขึ้นมาบนถนนผมก็มองหาถแทนเลอร์อีกครั้งเผื่อว่าเขาจะจอดอยู่ เชื่อไหมครับเหมือนในข่าวเลย รถแทนเลอร์คันใหญ่โตนั้นหายไปโดยไร้ร่องรอย ผมจึงข้ามถนนไปยังร้านของป้าที่เรียกผมให้ขึ้นมา และก็นั่งรอกู้ภัย ผมเดินเข้าไปในร้านของป้าซึ่งเป็นร้านขายอาหารตามสั่งเล็กๆอยู่หน้าปากซอยที่รถแทนเลอร์นั้นออกมา เมื่อผมเข้าไปนั่งป้าใจดีมากนำน้ำเย็นๆมาให้ผมดื่มและถามผมด้วยความเป็นห่วงว่า “พ่อหนุ่มเป็นอะไรไหม แล้วมีใครติดอยู่ในรถหรือเปล่า” เมื่อได้ยินป้าสอบถามถึงอาการบาดเจ็บ ผมก็เริ่มสำรวจตัวเองว่าเป็นอะไรไหม ทั้งแขน ทั้งขา คอ หัว ทั้วทั้งตัว ก็ไม่มีบาดแผลแต่อย่างใด สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้คือรู้สึกเหนื่อยมากเหมือนวิ่งมาซัก1กิโลเมตร
.........................................
เมื่อสำรวจร่ายกายแล้วไม่พบว่าได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใดผมจึงตอบป้าไปว่า”ผมไม่เป็นไรครับป้า ผมมาคนเดียวในรถไม่มีใครแล้วครับ” ป้าก็บอกว่า”เมื่อกี้ป้ากำลังนั่งล้างจานอยู่ได้ยินเสียงดังมากตกใจเลยรีบวิ่งมาดู” ผมก็ตอบป้าไปว่า ขอบคุณมากครับป้าผมไม่เป็นไร” ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงรถหวอวิ่งมาจอดที่หน้าร้านอาหารของป้า รถที่มาจอดก็คือรถกู้ภัยนั้นเอง และได้ก็มีกู้ภัยลงจากรถมา2คนแล้วก็วิ่งข้ามถนนไปยังตำแหน่งที่รถผมตกลงไป และทั้ง2คนก็มองลงไปข้างล่างยังตำแหน่งที่รถผมตกลงไปแล้วคุยอะไรกันก็ไม่ทราบ จากนั้นกู้ภัยหนึ่งคนก็ลงไปข้างล่าง อีกคนวิ่งกลับมาที่ร้านขายอาหารตามสั่งของป้า แล้วก็มายืนรายงานเหตุการณ์อุบัติเหตุอยู่หน้าร้าน ได้ยินใจความว่า “ตอนนี้ถึงที่เกิดเหตุแล้ว....(จำข้อความไม่ได้).........คาดว่ามีผู้เสียชีวิต”
.........................................
พอได้ยินเช่นนั้นผมกับป้ามองหน้ากันแล้วป้าก็ตะโกนบอกไปว่า”ยังไม่ตายเขา นั่งกินน้ำอยู่ในร้านนี่” เมื่อป้าพูดจบ กู้ภัยคนนั้นก็หันมามองที่ป้าและผม จากนั้นเขาก็เดินตรงมาหาผมแล้วถามว่า”พี่ห้อยพระอะไร ขอผมดูหน่อย” ผมถึงกับอึ้งเลย ไม่ใช่ว่าอะไรนะครับที่อึ้งก็เพราะไม่รู้จะบอกกับเขาอย่างไรดีว่าห้อยพระอะไรเพราะวันนั้นที่คอผมมี ขุนแผนปะฉะดะ ,ขุนแผน7ท่าและพลายกระซิบ ถ้าเอาออกมาให้เขาดูคงมีคำถามอีกมากมายแน่ๆเลยตอบกลับไปว่า”ไม่ได้ห้อยพระอะไรครับ” จากนั้นกู้ภัยอีกคนก็ตามมาสมทบแล้วก็ถามผมด้วยคำถามเดียวกันคือ”ห้อยพระอะไร ทำไมไม่เห็นมีบาดแผลอะไรเลย ขนาดรอยกระจกบาดยังไม่มี” ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรครับ ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปถามถามเขาเรื่องการจะนำรถขึ้นมาและลากไปไว้ที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความต่อไปแทน.........................
.........................................
นี่แหละครับคือประสบการณ์แรกของผมที่ได้บูชาของสำนัก ซึ่งในขณะนั้นผมยังไม่รู้จักครูน้อยและปู่หมอนาคเลยด้วยซ้ำ จึงทำให้ผมศรัทธามาตั้งแต่นั้น และเมื่อวันที่1710/53 ครูน้อยเปิดตัวเป็นครั้งแรกออกมารับศิษย์ผมจึงไปเดินทางเพื่อไปกราบท่านและขอฝากตัวเป็นศิษย์เพื่อเรียนวิชาครับ
.........................................
